سکوت؛ دلتنگی؛ تنهایی؛ خدا...

  

  وقتی دلتنگ می شوی ... 

  وقتی خود را تنها می بینی 

  وقتی فریادت در گلو خفه شده است 

  وقتی با دل گرفته ات ... 

  تمام دنیا برایت هیچ می شود 

  به که بگو ای؟!!! 

  به که پناه ببری؟!!! 

  کلمه کلمه اینها در دل آتش گرفته...  خاکستر می شوند 

  دود می شوند. 

  چون کسی نیست فریادت را بشنود... 

  فقط سکوت... سکوت... دلتنگی... خستگی... 

  تمام زندگی ات شده است. 

  آه...  

  به خود می نگری... 

  و تنها با خدایی درد و دل می کنی ... 

  که حسش می کنی ... اما نمی بینی 

  لمسش می کنی با تمام وجود. 

  ای کاش می شد خدا رو دید و بغل کرد 

  و یک دل سیر در آغوشش گریست 

  و آرامش یافت. 

  اما می دانم کسی فریاد دلم را نخواهد شنید... 

  بجز او که تنها مونس 

  تمام سالها تنهایی و دلتنگیم. 

  دل نوشته ی باران