ای کاش کبوتری بودم
پر می کشیدم سوی حرمت
اوج میگرفتم در آسمان صحن شفاعتت
که در آن هر کسی نغمه ای از زندگی می خواند
از درد ...رنج...غصه ...دوری...
ای کاش کبوتر حرمت بودم
و هر غروب همراه با صدای نقاره ها
هم صدا آواز دعا می خواندم
بالهایم را می گشودم
و همچو کبوتران حرمت
دور گنبد طلایی ات می گشتم
و همچو کبوتران روی زمین پر مهرت می نشستم
تا آن رهگذران با دلهایی پر از نیاز
برایم دانه ی نذر محبت تو را می پاشیدند.
دل نوشته ی باران
نوشته هاتو دوست دارم عزیزم
مرسی آزاده جوووونم از محبتت
نظر لطفتونه عزیز دلم و ممنونم که سر میزنی و میخونی