ترنم باران
بوی شعر... بوی نم خاک هوای تو... مستم کرده است. غزل های شعرم... تو را می سرایم... با ترنم بارانی تازه.ترنم باران
بوی شعر... بوی نم خاک هوای تو... مستم کرده است. غزل های شعرم... تو را می سرایم... با ترنم بارانی تازه.تاریکی
شب است و تاریک
تاریکی گوشه ای از زندگی مرا پر کرده
تاریکی و ظلمات از نبودن تو
تاریکی و خموشی قلبم
تاریکی و سیاهی چشمان منتظرم
تاریکی و ظلمات و سکوت سالها چشم به راهی ام
که شبها در سکوت و خموشی آن در تنهایی خود می پیچم
و تنها به کوچه ی باریک و تاریک تنهایی چشم می دوزم
کوچه ای که تنها مونس غم و درد من است
و تنها اوست که چشمان خسته و منتظرم را می فهمد
گاهی برای دلخوشیم
نسیم خنک را از مسیر پیچ در پیچش گذر می دهد
نوازش نسیم را برصورت خسته و پر ز غمم می نشاند
تا لحظه ای این تاریکی نبودن تو رابه فراموشی سپارم.
ای کاش روزی رسد
که تو بجای نسیم از انتهای کوچه ی تنهاییم قدم نهی
و از پشت پنجره انتظار
با سنگ ریزه ای از عشق بر شیشه قلبم بکوبی
و من با شوق همه جا را روشن ببینم
قلب خسته و خموشم همچو روشنایی ماه نور افشانی کند
کوچه ی تنهاییم از وجود تو همچو چلچراغ پر از نور بودنت شود.
آه که سرنوشت تاریکی را برایم رقم زده است
و این بودن، آمدن و روشنایی تو رویایی بیش نیست.
دل نوشته ی باران
کوچه ی دلتنگی
در کوچه های غربت دلتنگی گم شده ام
رنجور ...
دل گرفته از روزگار ... تنهایی ...
.
پروردگارا مرا باز یاب ...
بنده ی حقیر و گنه کارت را
خسته ام از این تنهایی و دلتنگی
خسته !...
.
تصمیمی بس بزرگ دارم
که خود را برهانم
از این دلتنگی و تنهایی روزگار
پروردگارا ...
خنده را بر لبان جاری ساز
غم را از قلبم بزدای
.
پروردگارا تویی تنها یاورم
مرا در یاب.
دل نوشته ی باران
زن همسایه
آن دم که زن همسایه ...
آن یار قدیمی
با وجود سکوتش و غم نهفته در وجودش
رهگذر همیشگی بود
با چشمان پر دردش
هر روز سلامی می داد و می گذشت
درد و غم را از چشمان معصومش می خواندم
آن روز شومی که
روز آخر بود .
من به عادت دم در منتظر رهگذر بودم
رهگذری که با سکوتش همدردی می کرد
اما ندانستم که روز آخر رهگذرم خواهد بود !
ای کاش سکوت را می شکست
و مرا در غمش شریک می کرد
آن روز به اتفاق رهگذر
با نگاهی معصومانه چشم به من دوخت
اما حتی سلامش را نیمه گذاشت و رفت
بعد از لحظه ای باد خبر مرگش را به من رساند
من نیز در بُهت و حیرت
چشم بر راه رهگذرم دوختم
ولی افسوس ...
که دیر غمش را یافتم
کاش در آن لحظه دستش را می گرفتم
و هر دو با اشک دل
درد را فریاد می کردیم
و این درد او را ازمن نمی گرفت.
دل نوشته ی باران
سرگردان
سر گردان...
کلمه ای است مبهم
اما پر از معنا و معما
.
منم سرگردان ...
سرگردان و حیران در این زندگی
در گیتی پر ز هیاهو گم شده ام!
در این میان همچو آهویی
که از مادر گمشده است
در جنگل پر از هیاهوی زندگی سر گردان شده ام
آه سرگردانی ، حیرانی...
چه بگویم که ناگفته ها زیاد است
دلم تنگ است و حیران
حیران در فراق و هجران
حیران از این وجود
که نمیدانم به ناکجا آباد می رسد؟!...
ای کاش عشقی در دلم لانه می کرد
همچو گنجشککی که در لانه ی خویش در انتظار یار
نگاهش حیران راه است و بس
آه عشق... جدایی... سرگردانی
.
به کدام سو بشتابم؟
به که دل بسپارم؟
به که بگویم از دل خسته و رنجورم؟
عشق خموشم را به که بگویم ؟
تا روشن شود وجودم
از وجود ماه که شبها نگاهم سرگردان اوست
و در آسمان خموش تنهایی به دنبال او می گردم
خدایا...
کی مرا می رهانیاز این حیرانی و سرگردانی
خسته ام...
خسته تر از هر روز و هر شب
دلم حیران توست
دلم حیران اوست
مرا برهان که دیگر طاقتم طاق شده است
مرا برهان از این کلمه به ظاهر ساده
اما پر از ابهام مرا برهان !...
دل نوشته ی باران
باران
باز باران...
با ترنم زیبایش
خبر از زیبایی و آرامش صبح را
به من نوید می دهد
.
قطرات باران...
که باعشق
خود را به پنجره ی کوچک و تنهاییم می کوبند
مرا بسوی خود فرا میخوانند
.
به زیر باران می روم ...
تا خیس شوم با بارش مهر و عشق خدایی
.
رها می شوم از تنهایی
بارانی میشوم در زیر قطرات مهر خداوندی
.
وای چه حس زیبایی ...
آرامش را
با هر ضربه ی قطره باران
بر صورتم احساس می کنم
دستانم را باز می کنم
چشمانم را می بندم
تا فقط ترنم زیبای بارش عشق را
گوش فرا دهم
و خیس خیس
احساس کنم
موج عظمت و دوست داشتن پروردگارم را
.
باران ببار...
برقلب و روح مان
ببار عشق را
مهربانی را
.
و بزدای رشک را
غرور و تکبر را
بی عشق بودن را ...
دل نوشته ی باران
گل و خار
تو گل بودی ...
من خار آن گل
تو رابوییدن لذتی دارد
اما ... خار چه لذتی ؟!...
عطر مشامت در آسمان گیتی پراکند
اما من چه سود ؟...
تو عشق را زنده کردی
اما من رنج را ... درد را ...
ای گل خوشبوی بهاری
این خار را
هرچند حاصلی ندارد
اما به رسم عاشقی تنها مگذار .
دل نوشته ی باران
پل فاصله ها
دلتنگ توام ...
و فاصله ها دیواری شدند میان من و تو
دیوار فاصله ها
همچو قفسی می ماند
که نفس هایم را تنگ می کند
تو با چشمان پر عشقت
با نگاه زیبایت
این دیوار جدایی را بشکن
فقط عمق نگاهت و برق چشمانت
قادر به شکستن این طلسم فاصله هاست
.
فاصله پلی شد
بین من و تو
تا ازاین پل بگذریم
نه با کالبد
بلکه با روح
از پل فاصله ها پرواز کنیم.
تقدیم به دوست عزیزم زهرا جان که دوست داشتن در مورد فاصله باز هم دل نوشته ای
بگذارم.
دل نوشته ی باران
مادر
م : میم مثل مادر... محبت ... مهر...
مهربانی را فقط در تو یافتم مادر
الف : الفبای عشق را از تو آموختم مادر
د : دُر دو چشمانم تویی ... دانستی؟!...
ر : رنج و دردم را تو به جان خریدی ...
اما...
من ندانستم!...
تو چه دُر و گوهری .
.
افسوس که دیر عشقت را یافتم !...
وای بر من نامهربان...
که هر چه کوشم ذره ای از مهرت را
نتوانم به جبران پس دهم ! ...
دل نوشته ی باران
خاک
خاک را می نگرم که چگونه از آن زاده شدم
خاک را می نگرم که چگونه بی ارزش است
اما... من آدم
با غرور از یاد بردم که از همین خاکم.
چه زیباست ترنم باران
که در آن لحظه ی بارش
خاک را نم می دهد
تا بوی تازه اش...
بوی محبت و عشق...
بوی وجود تو را
بوی وجود خدایت را
به مشامم برساند.
ای دوست
بوسه می زنم بر خاک پایت
که چه زیبا پا نهادی بر جاده ی خاکی قلبم
و چه زیبا جای پای عشق رابر قلبم جا نهادی
ای دوست بوسه می زنم بر خاک پایت.
دل نوشته ی باران
گل سرخ
همچو گل سرخی مانی...
که در قلبم ریشه دوانده
اما قلب خسته و ترک خورده ام
همچو تکه چوبی ماند
که از دوریت ...
فقط ساقه ی عشق را لمس می کند.
می دانم تو نیز از دلتنگیم ...
برگهایت خشک شده اند
اما...
هنوز گلبرگهای عشق و وجودت سرخ و زیبا مانده اند.
ای کاش معجزه ای رخ می داد
و سرخی محبت و عشق را
در برگ و ساقه ی وجودت جاری می ساختی
شاید این چوبک شکسته ی قلبم جانی تازه می گرفت.
دل نوشته ی باران