گل سرخ

  

 همچو گل سرخی مانی...  

 که در قلبم ریشه دوانده 

 اما قلب خسته و ترک خورده ام 

 همچو تکه چوبی ماند  

 که از دوریت ...  

فقط ساقه ی عشق را لمس می کند.

 می دانم تو نیز از دلتنگیم ... 

 برگهایت خشک شده اند   

 اما...   

هنوز گلبرگهای عشق و وجودت سرخ و زیبا مانده اند. 

 ای کاش معجزه ای رخ می داد  

 و سرخی محبت و عشق را   

 در برگ و ساقه ی وجودت جاری می ساختی  

 شاید این چوبک شکسته ی قلبم جانی تازه می گرفت.  

  دل نوشته ی باران