گویند عاشقان شاعر می شوند
ندانستند گاهی غم نیز
واژه های احساس را بازی می دهد!
دلتنگی شعر شبهای تنهایی می شود
و اشک...
غزل چشمان خالی از دیدن تو را می خواند...
دل نوشته ی باران
92/2/30
رستوران خاطرات با تو بودن...
صندلی خالی از حضورت...
میز سکوت و تنهایی...
فنجان نیم خالی از قهوه ی آرامش...
تنها یادگارهای روز رفتنت بود!
دل نوشته ی باران
92/2/30
شبها دلتنگی کنارم می نشیند
و تنهایی طعنه ی رفتنت را به دلم نهیب می هد.
غم دستم را می گیرد...
و اشک بوسه ای بر گونه ام می زند.
دلم ضجه ی این همه درد را
در سکوت و تنها اشک دم می دهد.
خودم را به سکوت محکوم کرده ام!
نگاهم را از تو می گیرم...
نکند غم
چشمانم را رسوا کند؟!
دل نوشته ی باران
92/2/30
چه شب تاریکی !
من کجای این شب مخوف سکوت ایستاده ام؟!
دلتنگی با بی رحمی چنگ می زند دل به خون نشسته ام را
بغض سرگردانی حنجره ی فریادم را خفه کرده است.
به هر سو که می نگرم
جالی خالی عزیزی میبینم
چقدر زود تنها شده ام!
اشک جای فریادهای سکوت ممتدم را میگیرد
چقدر اشک غم در چشمانم کمین کرده بود و نمی دانستم!
اشک
بازم اشک...
حسرت رهایی...
دلتنگی...
خدایا...
میدانم اشکهایم را می بینی
و صدایم به آسمان مهربانیت می رسد.
میدانم که باز گم شده ام !
اما دستان امیدم را
با اشکهای نیاز رو به سوی تو دراز میکنم
و به انتظار پاسخت می نشینم.
به امید شبی که
هق هق صدایم
به آرامش حضور تو در دلم بدل شود.
دل نوشته ی باران
شطرنج زندگی را که دوره می کنم
تمام راهها به مات شدنم
در برابر قدرت مهر تو ختم می شود.
دل نوشته ی باران
شاهد وصالمان باشند!...
دل نوشته ی باران
پشت پلک هایم، خستگی زندگی جا خشک کرده است
سرگیجه ی تنهایی شقیقه ی شادیم را می فشارد
زبان فریادم بند آمده است
گوش هایم دیگر تاب شنیدن عاشقانه های تو خالی را ندارد
خودم را به کَری می زنم
شاید باید کَر میشدم!
مشامم را بسته ام
تا بوی مهر و عشق رهگذری که روزی میگذرد مستم نکند
دستان آینده ام را
به دست سرنوشت و تقدیر سپرده ام
پاهای امیدم را
به امید خدایم بسته ام
که بی او جایی نروم...
از گم شدن میترسم!
گم شدن آسان است
پیدا شدنم سخت!
خدایا نگذار گم شدم
دیگر گمشده ام پیدا نخواهد شد!
دل نوشته ی باران
و چقدر جای خالیشان درد دارد
دردی بی درمان...
کاش نمی آمدند
که رفتن معنا گیرد
و درد تنهایی و دلتنگی در دلم بپیچد...
اما چه سود که دست رفتن تکان دادند و دور شدند
و چشمانم به رفتنشان خیره و بارانی...
هنوز هم دلتنگیهایم بر جای خالیشان دست میکشد
و آه حسرت خاطرات شیرین را دارد...
به خود که می آیم
دستان تنهایی مرا در آغوش گرفته
و غرق نوازش دلتنگی شده ام.
چقدر دلم آغوش میخواهد
آغوش خدایم...
کاش میشد پرواز کرد
به دور دستها
جایی که خدا باشد و من
به دیاری که غم و دلتنگی معنایی نداشت
من باشم و حس رهایی و آرامش...
دل نوشته ی باران
بسان تک درخت تنهایی مانم
که دلخوشیش مهمان کردن گنجشککان مهاجر به شاخه های احساس است،
اما غافل از آن
که گنجشککان، بی وفایی را سر می دهند و خواهند رفت
وتنها جای پای خاطره ها بر شاخه های شکسته ی دل جا می ماند.
درخت دلم خشکید
دیگر جایی برای فرود پرندگان نامهربانی نداشت،
شاخه های احساس بشکست،
سبزی امید زرد شد،
ریشه ی عشق از جا بر کند
خاک سرد بی مهری بر تنه ام پاشید
اما...
جوانه ی کوچک امید به پروردگارم
هنوز در قلب تنه ی روح خسته ام ریشه می دواند.
میدانم که خشکیده ام
اما به امید جاری شدن جویبار رحمتش
رویای سیراب شدن تشنگی از دلتنگی و تنهایی ام...
آرامش بخش ریشه ی عشق و امیدم گشته است.
دل نوشته ی باران