کاش...

 
 کاش...
 در آسمان لاجوردی
 روی شانه ی ابر
 سبک بال و تازه نفس تکیه می دادم
 و مرا تا شهر آرامش می برد
 .
 انتهای آسمان شهرمان
 که من باشم و تو
 .
 کاش پرنده ای بودم
 بال می زدم و دور می شدم
 از این همه هیاهو و ناآرامی
 که چنگ می زند به دلم
 .
 کاش ستاره ای بودم
 و شبها در دل کویر چشمک زنان
 روشنایی و امید می دادم
 .
 کاش خورشیدی بودم
 نور و یاری را
 به خانه های خسته می تاباندم
 .
 اما حیف کاش هایم
 در بستر رویا خواب مانده
 .
 دل تنها و گرفته ام
 در آرزوی کاش ها
 در حسرت می میرد.

 دل نوشته ی باران