ترنم باران
بوی شعر... بوی نم خاک هوای تو... مستم کرده است. غزل های شعرم... تو را می سرایم... با ترنم بارانی تازه.ترنم باران
بوی شعر... بوی نم خاک هوای تو... مستم کرده است. غزل های شعرم... تو را می سرایم... با ترنم بارانی تازه.صدای کارون... من...تو... ما...
صدای گرفته ام آنقدر بلند است
که دیگر شنیده نمی شود
صدای دلشکستگی مردمم
صدای کودکان معصوم محله
که از بازی در کوچه ها محروم اند
صدای پیرزن همسایه
که هر غروب
تماشای بازی و شادی کودکان
تنها دلگرمی اوست
صدای خیابان های پر ازدحام از مردم شهر
صدای پل های کارونم
که چه زیبا قد برافراشته اند
و عظمت کارون را به رخ می کشانند
صدای خروش کارونم
صدای آسمان خاک گرفته
صدای من...
تو
ما
دیگر شنیده نمی شود!
همه فریاد را در سکوت خفه کرده ایم.
دل نوشته ی باران
ولادت حضرت عباس
گل خوشبوی علی آمده است
هم نفسِ... غم خوار حسین آمده است
امروز بوی خوش عشق
مشام گل خوشبوی بهار بهشت آمده است.
مولود عباس اسوه وفا و اعیاد شعبانیه بر دوستان گلم مبارک
دل نوشته ی باران
خاک بی اعتنایی
ای سرزمین آفتابی...
ای کارون خروشان از شادی
کجاست آن همه شادی و سرور؟!...
کجاست آن شرجی های جنوب؟!...
با تمام شرجی و گرمایت
دلم را گرم می کردی
و موج لبخند رضایت بر لبانم جاری.
اما افسوس!...
دیگر نه از آسمان آبی و آفتابی ات خبری است
نه از کارون پاک و زلالت!...
من مانده ام با خاکی از بی اعتنایی...
من مانده ام با کارونی که
نفس هایش بریده بریده
فریاد می زند نامهربانی اغیار را
آهای آدمهای نامهربان
صدای کارون نیم جان را نمی شنوید؟
صدای بغض آسمان سرزمینم را
از خاک بی اعتنایی نمی شنوید؟
آری اینجا اهواز است
سرزمین گرمای احساس
شرجی محبت
کارون مهر و عشق.
دل نوشته ی باران
مرگ
مرگ ... تمام شدن خنده های توست
مرگ ... رها کردن آرزو و رویاهایت به دستان بی رحم فراموشی ایست
مرگ ... لحظه ای است که نگاه زیبایت را از من بگیری
مرگ ... لحظه ی ناامیدی است
مرگ ... نبودن تو در واژه های زندگی ایست
مرگ ... لحظه ی حس نکردن عشق در اعماق وجود توست
و مرگ تدریجی من...بی تو بودن است.
دل نوشته ی باران
شکوفه ی امید
شکوفه امید در دلم جوانه بزن
که دلم به انتظار شکوفه ای تازه بس نشسته است.
دل نوشته ی باران
پدرم روزت مبارک
دستانش بوی محبت
چشمانش غزل عاشقانه ی مهر
لبخندش هدیه ای آسمانی
آغوشش امن ترین مکان دنیا
نوازشش درمانگر دردها
او کسی است که نامش پدر است.
پدر عزیزم تمام زندگیم روزت مبارک
این روز بزرگ رو به تمام پدران مهربون و زحمت کش و همچنین پدران آینده ی این مرز و بوم
تبریک میگم.
دل نوشته ی باران
تو فقط باش!
ترنم نفس های گرمت
گوش نوازی صدای دلربایت
نگاه های معصومانه و عاشقانه ات
شعر می شوند برای دل خسته ام.
جانم تازه می شود
روحم پرواز می کند
رهای رها...
باغچه کوچک دلم رنگ و بوی تازه به خود می گیرد.
فقط تو باش !
تا بنوازم برایت ساز عشق را...
رود می شوم... تا جاری شود احساس محبت
آسمان می شوم... تاچتر شوم برای غصه هایت
باران می شوم تا بشویم دلت را
و ببارم مهر و عشق را
تو فقط باش!
دل نوشته ی باران
حسرت انتظار
جام شراب عشق تو را سر کشیدم
مست شدم از تصویر خیال تو
روحم را از جان جدا ساختم از برایت
اما افسوس !...
که تو روحم را...
جانم را...
میراندی از این حسرت انتظار.
نگاه کن به چشمانم که از انتظار...
چگونه بر جاده خیال آمدنت سوسو می کند
چگونه دستان پر اشتیاقم به سوی آمدنت دراز شده است
چگونه این دل پر از غصه ام تکه تکه شده است .
کجایی که ببینی چگونه آینه دلم هزار تکه شده است !...
دل نوشته ی باران
دلم آرامش می خواهد...
خدایا مرا برهان...
از این دیار درد و بی کسی
خدایا پس کجایی مثل یک کودک بی پا دستانم را بگیری؟!
تا راه رفتن بیاموزم.
کجایی که با نوازش خدایی ات
دلم را لمس کنی
و نوازش های مهرت را احساس کنم
بسا آرام گیرم.
دلم تو را می خواهد...
که در خلوتی در گوشه ای از این دیار پر از درد...
در این دیار غربت پر ز هیاهو
من باشم و تو .
سکوتم را...
درد و دلتنگیم را
فریاد کنم.
صدایم به آسمان برسد
و ابرها و پرنده ها
فریادم را به دربان عرش تو رسانند.
شاید بیایی و آرامشم باشی.
خدایا کجایی که دلم کمی آرامش و نوازشت را می خواهد...
کجایی تا بر سجده در پیشگاهت... اشک بریزم
و تو اشکهایم را با آرامش پاسخ گویی.
دل نوشته ی باران
سکوت؛ دلتنگی؛ تنهایی؛ خدا...
وقتی دلتنگ می شوی ...
وقتی خود را تنها می بینی
وقتی فریادت در گلو خفه شده است
وقتی با دل گرفته ات ...
تمام دنیا برایت هیچ می شود
به که بگو ای؟!!!
به که پناه ببری؟!!!
کلمه کلمه اینها در دل آتش گرفته... خاکستر می شوند
دود می شوند.
چون کسی نیست فریادت را بشنود...
فقط سکوت... سکوت... دلتنگی... خستگی...
تمام زندگی ات شده است.
آه...
به خود می نگری...
و تنها با خدایی درد و دل می کنی ...
که حسش می کنی ... اما نمی بینی
لمسش می کنی با تمام وجود.
ای کاش می شد خدا رو دید و بغل کرد
و یک دل سیر در آغوشش گریست
و آرامش یافت.
اما می دانم کسی فریاد دلم را نخواهد شنید...
بجز او که تنها مونس
تمام سالها تنهایی و دلتنگیم.
دل نوشته ی باران