ترنم باران
بوی شعر... بوی نم خاک هوای تو... مستم کرده است. غزل های شعرم... تو را می سرایم... با ترنم بارانی تازه.ترنم باران
بوی شعر... بوی نم خاک هوای تو... مستم کرده است. غزل های شعرم... تو را می سرایم... با ترنم بارانی تازه.گل سرخ
همچو گل سرخی مانی...
که در قلبم ریشه دوانده
اما قلب خسته و ترک خورده ام
همچو تکه چوبی ماند
که از دوریت ...
فقط ساقه ی عشق را لمس می کند.
می دانم تو نیز از دلتنگیم ...
برگهایت خشک شده اند
اما...
هنوز گلبرگهای عشق و وجودت سرخ و زیبا مانده اند.
ای کاش معجزه ای رخ می داد
و سرخی محبت و عشق را
در برگ و ساقه ی وجودت جاری می ساختی
شاید این چوبک شکسته ی قلبم جانی تازه می گرفت.
دل نوشته ی باران
دل ابری
در انتهای جاده ی انتظار
چشم به راه نشسته ام
تا شاید قاصدکی با نسیمی از عشق
خبری از او برایم بیاورد.
دلم ابریست ...
اما چشمانم توان باریدن ندارند
فقط بغض سکوتم را می توانی از چشمان منتظرم بخوانی .
مهربانم شانه ام را
برای دلتنگی هایت فرود آوردم
تا پیراهن قلبم خیس شود
از غم هایت.
دل نوشته ی باران
فاصله ها
آری...
دلمان از این همه فاصله ها بیزار است
اما چه کنم که فاصله همچو دیواری
بین من و تو حایل گشت .
اما من روحم را... جانم را ... به عشق تو ...
از این دیوار زجر جدایی فاصله ها پرواز می دهم.
عزیزم شاید فاصله ها
جدایی من و تو را خواهانند؟
اما...
من قلبم را سوی تو روانه کردم
تا هیچ فاصله ای نتواند تو را از من بگیرد.
دل نوشته ی باران
بوی خوش گل یاس
در باغچه حیاط خانه مان
گلهای یاس
عطر تو را می دهند
عطرت را تا کوچه های تنگ و پیچ در پیچ عشق پراکنده اند
هر روز صبح
به یاد تو پنجره ها را
رو به باغچه ی سبز عشق باز می کنم
تا صبحم را با عطر مشام تو آغاز کنم
و روحی تازه بیابم
هر روز به نظاره ی گلهای یاس می نشینم
و با سر انگشتانم دست نوازش عشق را
بر سر گلهای یاس می کشم
زیرا گلهای یاس با غچه مان
یاد و خاطره تو را
در قلب و ذهنم تداعی می کند
تو به سان گل یاس خوشبوی بهاری
مشامت را به رخ نسیم دلم می کشانی
گل یاس خوشبوی کمیاب من
تو را هر روز می بویم
تا مشامت را که نشان وجودت است را
تا اعماق قلبم احساس کنم
می بویم تو را
ای گل یاس کمیاب من.
دل نوشته ی باران
کبوتر
ای کاش کبوتری بودم
پر می کشیدم سوی حرمت
اوج میگرفتم در آسمان صحن شفاعتت
که در آن هر کسی نغمه ای از زندگی می خواند
از درد ...رنج...غصه ...دوری...
ای کاش کبوتر حرمت بودم
و هر غروب همراه با صدای نقاره ها
هم صدا آواز دعا می خواندم
بالهایم را می گشودم
و همچو کبوتران حرمت
دور گنبد طلایی ات می گشتم
و همچو کبوتران روی زمین پر مهرت می نشستم
تا آن رهگذران با دلهایی پر از نیاز
برایم دانه ی نذر محبت تو را می پاشیدند.
دل نوشته ی باران
پنجره ی انتظار
آن روز ...
از پشت پنجره تو را می پا ییدم
از شرم چشمانم به ماهیان حوض
اماتمام نگاه قلبم به تو بود
تو در هوای من پرواز می کردی
اما مندر آسمان قلبت پر گشودم
و دلم را به آسمان دلت گره می زدم
همچو زنجیری رویاهایم رابا تو می بافتم
من از آن پنجره ی انتظار
هر روز به حوض خیره می شدم
تا نگاهت را به پنجره ام دنبال کنم
منتظرت خواهم ماند
که تو از کنار آن حوض
و من ازپشت آن پنجره ی انتظار خود را برهانیم
با هم در آسمان عشق اوج بگیریم
و همچو ماهیان حوض در کنار هم شنا کنیم.
دل نوشته ی باران
برف و آفتاب
در این روزهای زمستانی...
با پای پیاده
قدم زننان
جاده ی سپید پوشیده از برف را
دنبال میکنم
جاده ی سپید خیالم
که همچو آینه صاف و یک رنگ است.
اما...
من با قدم هایم
جای پای عشق را به یادگار می گذارم
تا شاید رهگذری جای پایم را دنبال کند
و جاده ی سپید خیالم رنگی شود.
در این جاده ی سرد و تنهایی...
سرمای نامهربانی با بی رحمی تازیانه اش را
بر پیکر بی جان و خسته ام می کوفت.
اما همچنان به امید آفتاب سوزان محبت
جاده را می پیمودم.
در انتهای جاده ی سپید
شاهد آب شدن برفهای تنهایی بودم
که آفتاب با عشق سوزان ... مهر...و محبتش
برفهای جاده ی سپید و تنهایی و دلتنگیم را آب میکند
و جاده ی سبز عشق را
جایگزین میکند.
آری...
آفتاب عشق
سپیدی برف و سرمای بی رحم
تنهاییم را ذوب کرد
و عشق و امید را به من هدیه کرد.
دل نوشته ی باران
آرامش
آرامش چیست؟ !
جز نگاه زیبایت...
لبخند پر از شادی...
چشمان پر از مهر و محبتت.
آرامشت همچو باد پاییزی ...
از میان درختان و کوچه های دلتنگیم می گذرد ...
و با ضربه ای بر شیشه قلبم ...
و با ورود به اعماق وجودم ...
آن را به من بخشیدی...
ای آرام جان ...
آرامشم باش ...
تا ابد.
دل نوشته ی باران
پیرمرد تنها
پیرمردی تنها ...
قدم زننان
قدم به قدم تا ناکجا آباد
سرما با سیلی های پی در پی صورتش را سرخ کرده
و دستانش توان نداشتند
از فرط سرما دستان پینه بسته اش را
در جیب فرو برده
چشمانش دیگر فروغی ندارند
و از رنج و دردی کهنه حکایت دارد
به سختی چشمانش را به راه دوخته
به نا کجا آباد
از دیدن او دلم به درد آمد
اما نه
دلسوزی چه فایده ای دارد
شاید این دلسوزی ترحم باشد
ای کاش می شد کاری کرد
دستانش را می گرفتم
و به او آرامش میدادم
که هنوز امیدی هست
ای کاش می شد همچون پدر بزرگم
دستانش را به کمک می گرفتم
و بر دستان خسته و تنهایش بوسه می زدم
ای کاش می شد.
دل نوشته ی باران